Tonnie Meijberg, het boegbeeld van Café De Kip
Dit verhaal wil ik de oude Kamperpoorters niet onthouden, omdat velen van hen de wijkkrant de Kamperpoorter niet krijgen.
Café de Kip is verweesd nu zij
voortgaat zonder haar markante kasteleinvrouw Tonnie Meijberg.
Tonnie was opvallend door haar onopvallendheid.
Haar overlijden schokt dan ook menig bezoeker van haar café en menig Kamperpoorter.
Tonnie werd als Antonia Lenderink geboren op 25 september 1941 te Olst.
Zij heeft slechts de leeftijd van 63 jaar mogen bereiken.
Na een kortstondig ziekbed is zij overleden.
Eerst werd zij geopereerd vanwege een ernstige ziekte in haar lichaam.
Een longembolie maakte later nog een operatie nodig.
Dit alles bleek te zwaar voor haar om nog weerstand aan te kunnen bieden.
Tonnie overleed van zaterdag op zondag 24 april in het ziekenhuis.
Op de eerste plaats is haar verlies een klap voor haar kinderen, schoon- en kleinkinderen,
en niet te vergeten haar hond Gabber.
Daarnaast is het overlijden van Tonnie ook een groot gemis voor al diegenen die haar
hebben gekend als kasteleinsvrouw van Café De Kip.
Hier staat Tonnie nog als jonge meid achter de bar van haar schoonouders met ervoor, op de voorgrond Ge, dan Henk ten Kate, Roelf Steenbergen, en een neef van Ge, ook een Gerard Meijberg.
Als Olster meisje, getrouwd met Ge Meijberg, wist zij een onuitwisbare indruk te maken
in het nest van de familie Meijberg en daarmee in Cafe De Kip.
De geschiedenis van Café de Kip gaat terug naar 1937.
Ge's vader Henk opent dan samen met zijn vrouw het café aan de Hoogstraat 77.
Zij wonen achter het café, waar zoon Ge wordt geboren.
Ge groeit hier op.
In 1957 trouwt hij met Tonnie, en al snel wordt hun zoon Henk geboren, vernoemd naar
Ge's vader.
Tonnie was nog maar 17 jaar.
Allen wonen vier jaar samen in het kleine achterhuis, waarna Ge en
Tonnie met zoon Henk verhuizen naar de prachtige Philosofenallee in Zwolle.
Ondertussen wordt dochter Dineke geboren.
Hier wonen zij acht jaren om vervolgens terug te keren naar de Kamperpoort.
Zij betrekken het huisje aan de Kleine Baan 1 om zo makkelijk vader Henk bij te kunnen
staan, nadat hij zijn vrouw heeft verloren.
Als vader Henk in november 1974 overlijdt, nemen Ge en Tonnie samen het Café over
en betrekken met hun kinderen het ouderlijke huis van Ge.
Geheel onverwacht overlijdt Ge op 5 juli 1987 aan een hersenvliesontsteking.
Tonnie besluit echter het Café voort te zetten, omdat zij niet wil
wegkwijnen achter de geraniums.
Zij was een mensen-mens.
Zij had mensen om zich heen nodig en misschien nog veel sterker, hadden de mensen Tonnie nodig.
Want behalve dat zij kastelein/eigenaresse was van Café De Kip, was zij
vooral ook een sociaal werkster.
Zij had een groot hart.
Zelf had Tonnie niet veel woorden nodig, maar haar luisterend oor naar diverse
levensverhalen, het wel en wee van haar klanten was enorm groot.
Haar zoon Henk laat weten, dat zij zelfs mensen in het Café had
binnengelaten op dinsdags haar vaste sluitingsdag, juist omdat zij die aanloop
zo gezellig vond.
En misschien ook wel, omdat het alleen-zijn haar niet al te gemakkelijk viel.
De Kippe, zoals het Café in de volksmond heet, is een volkscafe,
een huiskamercafé.
Het interieur en de verhalen lijken Tonnie te overleven.
Haar klassiek romantische fauteuil staat als stille getuige nog op dezelfde plek, van
waaruit Tonnie de barkeeper en de gasten gadesloeg op de momenten dat zij zelf geen
diensten draaide.
Zij genoot als haar kleinzoon Gerald haar zo nu en dan hielp achter de tap.
Dineke vertelt dat haar moeder geen woord Nederlands sprak, en dat haar dat ook niet deerde.
Ze moesten haar maar nemen zo als ze was.
Geen flauwekul.
In november vorig jaar werd het jubileum gevierd dat zij 30 jaar het Café de Kippe runde.
Aanvankelijk hoefde het van Tonnie niet zo nodig, maar de inzet van vele dierbare
mensen om haar heen, die haar in het zonnetje hebben gezet, ontroerde haar.
Als een moeder zat zij stevig op haar nest, volledig zichzelf.
Hoe moederlijk ze ook kon zijn, zo vaderlijk kon zij optreden.
Zij was mild richting haar klanten die hun drank wilde laten opschrijven.
Geen enkel punt, zolang ze er maar op kon vertrouwen dat de rekening op termijn zou
worden voldaan.
Niettemin was zij onverbiddelijk als bleek dat iemand uiteindelijk toch betalingsproblemen
had of met een schuld bij haar toch nog voor een paar centen bij een kroeg elders in de
straat een paar biertjes soldaat maakte.
Ook klanten met voor haar ongepaste, onaanvaardbare gedrag werd de deur gewezen.
Zij schrok voor niemand terug.
En niemand die het in zijn hoofd haalde een vinger te wijzen naar Tonnie, omdat een
ieder wist dat Tonnie voldoende vertrouwelingen aan tafel of aan de tap had zitten in
haar huiskamer die het zonder meer voor haar zouden opnemen.
Tonnie was consequent en liet niet met zich spelen.
Het is wellicht deze combinatie van haar grote sociale bewogenheid, puur zichzelf kunnen
zijn en de consequente duidelijkheid dat menigeen zich op zijn of haar gemak voelde bij Tonnie.
Bij het Café de Kippe van Tonnie was het een soort thuiskomen.
En dit gold voor zowel wijkbewoners als mensen van buiten de Kamperpoort.
Zo ook voor de "Parremetosie" een creatieve vriendenclub, die al 17 jaar lang wekelijks
in het Café de Kippe komt.
Parremetosie is een Zwols woord dat staat voor het onderweg zijn met familie en je
overige naasten die jou lief zijn om samen vertier te zoeken: gezellig, knus, puur en vertrouwd.
Paul en Bert, twee vrienden van Parremetosie, vertellen dat Tonnie voor hen de
verpersoonlijking is van de Parremetosie van de Kamperpoort.
Zij geven aan dat de sfeer van de Kippe het meest kleurrijke is van de Zwolse horeca.
De Kippe is zo bijzonder, dat ook de oud Burgemeesters Gouke Loopstra, Loek Hermans en
Jan Fransen hun voeten over de drempel hebben gezet.
In het Café hangt een foto, waarop Tonnie wordt geflankeerd door deze drie heren.
De familie heeft onder andere condoleancebrieven ontvangen van Jan Fransen en de
huidige Burgemeester, Henk Jan Meijer.
Beide verwijzen op persoonlijke en warme wijze naar de bijzondere sociale rol die
Tonnie heeft vervuld en het grote verlies dat haar overlijden betekent voor de familie
en de wijk Kamperpoort.
Zij wist zich aan te passen om zo een te worden met de volkswijk Kamperpoort met behoud van haar eigen persoonlijkheid. En hierin is ze zonder enige twijfel geslaagd.
Het verlies van Tonnie was dan ook overduidelijk merkbaar op de dag van haar uitvaart.
Volledig naar haar wens kwam zij op deze dag nog een keer thuis.
Zij werd opgebaard op de stamtafel van de Kippe, waar velen geëmotioneerd van haar
afscheid namen.
Vanuit de Hoogstraat 77 is de rouwstoet met Tonnie vertrokken naar haar laatste
rustplaats op de Katholieke begraafplaats Bergklooster in Zwolle-Noord.
Tonnie werd onder andere vergezeld van haar Hond Gabber, haar maatje.
Het is stil in Café de Kippe zonder Tonnie, haar gemis is merkbaar.
Het leven gaat voort, en gelukkig is er ruimte haar met verhalen, oude herinneringen,
te gedenken.
Hoe stil Tonnie zelf kon zijn, zo veel hield zij van levendigheid.
Vele jaren ging ze samen met Dineke op vakantie naar Torremolinos in Spanje, waar zij
zich graag mengde onder de jongeren.
Zij gaven haar energie.
Kobus Voolstra een jarenlange huisvriend, past op het Café de Kippe en op
het huis van Tonnie, en zorgt voor haar hond Gabber, een labrador die al tien jaar oud is.
Het Café de Kip wordt voorlopig gerund door Joke, die bevriend was met Tonnie.
Wat er uiteindelijk gebeurt met dit bijzondere Café hangt af van wat haar
kinderen besluiten.
Het staat vast dat het Café de Kippe de huiskamer is van de wijk Kamperpoort en net als Tonnie onvervangbaar is.
Hier ziet u een paar stamgasten aan de grote stamtafel midden in het Café de Kippe aan de Hoogstraat 77, een plaatje waarvan wij hopen dat dit nog lang in onze volkswijk de Kamperpoort zal blijven, ook na het verlies van Tonnie die wij niet gauw zullen vergeten en in onze gedachten blijft.
Verhaal uit het wijkblad de Kamperpoorter,
Foto's Buurtmuseum Kamperpoort.